Groetjes uit Whakatane

Hallo allemaal,

Het goede nieuws is dat ik eindelijk weer eens de tijd heb om een reisverslag te schrijven. Het slechte nieuws is dat ik (voor m'n gevoel) de helft alweer vergeten ben. De afgelopem maand van Cape Reinga tot aan Wellington zoveel mogelijk gezien en gedaan. Het Noordereiland zit er nu bijna op en volgende week is het Zuidereiland aan de beurt. Als je iedere dag iets anders doet, maximaal twee nachten op één plaats blijft en ongeveer 5000 km aflegt, heb je min of meer een overdosis nieuwe indrukken en ervaringen. Als ik nu terug kijk, moet ik heel hard nadenken over wat we nu eigenlijk allemaal gedaan hebben. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Na een onzettend leuk afscheidsfeestje met mijn Nieuw-Zeelandse familie en vrienden was het dan toch tijd om het reizen weer te gaan hervatten. Op de dag van vertrek de heftigste regenbui die ze in jaren hadden gezien of dat nou een goed of een slecht moment is om weer op pad te gaan, laat ik even in het midden. Toch gaf het een fijn gevoel dat ik na een mooie ervaring eindelijk kon gaan doen waarvoor ik in eerste instantie naar NZ was gekomen.

Onze reis begon op het noordelijke gedeelte van het noordereiland. In de plaats Kaitaia om precies te zijn. Jim had daar nog wat vrienden zitten die hij eerder in Auckland had ontmoet dus de eerste dagen hebben we met een groep van zes mensen doorgebracht. Als eerste stond de Cape Reinga tour op het programma met een buschauffeur die zijn droom om comedian te worden aardig wist te combineren met zijn huidige baan. Naast het feit dat het allemaal erg vermakelijk was, leerde je per ongeluk ook nog af en toe wat over de cultuur en de omgeving. Cape reinga is officieel het meest noordelijke punt van NZ, maar buiten dat is het ook een hele mooie omgeving. Daarnaast blijft het bijzonder dat je gewoon met bus en al over het strand heen kan rijden. Ondanks dat ik al een keer op ninety miles beach was geweest, niet minder speciaal. Leuk als de buschauffeur een verhaal vertelt over The Bluf, hoe gevaarlijk het wel niet is om daar te vissen, dat het tijdens een regionale viswedstrijd zelfs verboden is en dat er al een aantal mensen omgekomen zijn. Leuk, omdat ik daar een aantal weken geleden zelf nog stond te vissen. Het hoogtepunt van de tour waren de zandduinen. De wandeling naar boven is lang en zwaar, maar als je op een plastic slee naar beneden suist, is dat zeker de moeite waard geweest. Niet dat het belangrijk is, maar ik kwam uiteindelijk het verste. Niet dat dat de bedoeling was, want ik kwam bijna onder de bus met de andere groep toeristen terecht. Het leverde een aantal mensen in die bus een leuk filmpje op.

Verder was er nog een dagje vissen, waar de leerling de meester werd. Ik stond opeens aan de rest uit te leggen hoe je een vis moet vangen. Ondanks dat er niet echt naar mijn aanwijzingen werd geluisterd, kon er dezelfde avond toch een maaltijd op tafel worden gezet. Waar wij overigens niet aan deel namen, aangezien we zijn gaan kamperen in Spirits Bay. Dit leverde weer een paar mooie foto's op en een paar koude voeten zo zonder slaapzak.

Als laatste stond er een reisje op het programma met de hele groep van zes. De eerste dag naar het boulder park en de tweede dag naar het Waipao Kauri Forest. De grootste Kauri boom ter wereld...je moet 'm gezien hebben als je naar NZ komt. Maar om heel eerlijk te zijn, hoe mooi die ook is, het is gewoon een hele grote boom. Geef mij dan maar het Boulder park in Wairere, waar een oud mannetje een hutje heeft gebouwd voor een paar omgevallen stenen en iedereen vijftien dollar entreegeld vraagt. Komt direct tevoorschijn als je naar binnen wil en is onvindbaar als je er weer uit komt. Zoveel mooie dingen in NZ die je voor nop kan zien en dan geld vragen voor zoiets.

Vervolgens op de weg terug in Ahipara van een nog grote zandduin naar beneden gegaan. Helaas niet zo succesvol als de vorige keer...Jim deed er op zijn surfboord twee uur en drie kwartier over om naar beneden te komen en ik ging op mijn plastic slee wel heel hard naar beneden, maar vervolgens ook heel hard van het sleetje af en hard met m'n bek in het zand (meerdere malen). Een week later haalde ik nog steeds het zand achter m'n oren vandaan. Toch maakte het uitzicht en een begroeting van de plaatselijke zeehonden de trip zeker de moeite waard. Overigens het laatste filmpje dat ik met m'n videocamera heb gemaakt....ik ga nu van een zandduin naar beneden en als ik van mijn sleetje afval dan heb ik overal zand zitten inclusief in mijn videocamera, maar dat wist ik op dat moment helaas nog niet.

Daarna weer even terug in Auckland, omdat Jim z'n laptop die een aantal weken geleden gestolen was, was teruggevonden. Een paar dagen daarvoor zag Jim dat zijn laptop te koop stond op trade me (soort marktplaats.nl) en heeft hij de politie ervan op de hoogte gesteld. Die op hun beurt de verkoper traceerde. Dit was niet de man die 'm in eerste instantie had gestolen. Die dook een paar dagen later op, op de Franse markt waar een vriendin van Jim aan het werk was. Terwijl zij de politie aan de telefoon had, is ze 'm gaan achtervolgen en heeft de politie 'm toen uiteindelijk kunnen arresteren. Bovendien werden er nog veel meer gestolen spullen bij de man aangetroffen en zit hij nog wel een tijdje vast. De kaasschaaf die hij van het hostel had gestolen, is helaas nooit meer teruggevonden. Het hele verhaal heeft veel weg van een film met uiteindelijk een goed einde. Daarnaast was het bezoekje aan Auckland voor zowel Jim als mij een mooi moment om iedereen, waar we de afgelopen maanden mee hadden doorgebracht, even gedag te zeggen.

Vervolgens zijn we op pad gegaan naar de Coromandel. Om het hele verhaal niet al te lang te maken. Hele mooie omgeving om een aantal dagen door te brengen. Voor het eerst dat ik een geplande wandeling van 6 uur heb gemaakt. Ben wel eens dronken, met een paar vrienden van de stad naar huis gelopen, maar dat tellen we even niet mee. Een sterrenhemel die zo mooi is dat je eigenlijk verplicht een mooie vrouw naast je moet hebben liggen om er naar te mogen kijken, maar vanuit de auto met een paar biertjes om ons gezelschap te houden was het ook niet verkeerd. Aan het einde van de Coromandel trip nog naar hot water beach gegaan in Whitianga. Het water is hier op bepaalde plaatsen natuurlijk verwarmd (het kookt op sommige plaatsen zelfs) en als je op de juiste plaats een kuil graaft, kan je een heerlijk bad nemen. Helaas waren alle goeie plekken al bezet, maar ja...ik had kunnen weten met al die Duitsers in NZ. Er zijn hier zoveel Duitse toeristen, dat zelfs de Duitsers erover klagen.

Na de Coromandel weer even terug in Te Puke, waar ik als kiwiplukker en stapelaar gewerkt heb. Een warm onthaal en een gratis verblijf in de homestay waar we de vorige keer een aantal weken hadden doorgebracht. Het was een aangename stop op de weg naar Rotorua.
Je hebt er natuurlijk ook wel eens een saaie dag tussen zitten. Over saaie dagen gesproken (subtiel bruggetje)...de tweede dag in Rotorua...'s ochtends ZORB...dan zit je in een grote plastiek bal met water en wordt je van een heuvel naar beneden gerold. Kan het niet leuker omschrijven, maar gelukkig wel heel leuk om te doen. Vervolgens vroeg in de middag LUGE...dan zit je in een kart en ga je via een parcours van een hele grote berg naar beneden. Dit kan ik wel leuker omschrijven, maar jullie begrijpen wat ik bedoel. Je hebt beginners (eerste ritje), gevorderde (overgeslagen) en experts (je gaat ontzettend hard, maar je bent helaas ontzettend snel weer beneden). Naast een prachtig uitzicht, een hele leuke activiteit om je saaie dag een beetje op te vullen. Vervolgens zijn we naar Taupo gereden om daar laat in de middag een bungeejump te doen. Ach ja, jezelf vanaf 47 meter met een elastiek om je enkels voorover laten vallen, vervolgens even een vrije val maken en daarna weer door het elastiek omhoog getrokken worden. Meer is het eigenlijk niet. Als je de kans krijgt, zou ik het toch doen, want het is een geweldige ervaring.

Vervolgens zijn we naar Wellington gegaan...ze zeggen dat het de hoofdstad is van NZ. Omdat de reis te lang was voor één dag, zijn we onderweg nog even gestopt in de middle of nowhere. De 'weg' bracht ons naar een boerderij, met een betonnen schuur in het midden. In deze schuur stonden een paar houten bedden dus was het opeens geen betonnen schuur meer, maar een backpackers hostel. De volgende dag het laatste stuk naar Wellington afgelegd. In tegenstelling tot Auckland, is het in deze grote stad niet zo druk. Het is een sfeervolle stad met een hele gezellige uitstraling. Een paar leuke dage gehad.

Normaal gesproken gaat iedereen vervolgens vanuit Wellington naar het Zuidereiland, maar aangezien Jim nog een week moest werken in Whakatane, konden wij de mooie route langs de kust terug nemen om vervolgens in Taranaki te eindigen. Wat doe je als je in Taranaki bent, dan ga je natuurlijk Mount Taranaki beklimmen. Ik kan wel weer geen vertellen hoe mooi het allemaal wel niet was en dat het er zo prachtig uit zag...het was vooral een klere karwei om uiteindelijk de sneeuw te bereiken. Bovendien...google.nl --> afbeeldingen --> Mount Taranaki...I rest my case. Een dag daarvoor nog even op de mountain bike een ritje door de omgeving gemaakt, zodat we al een beetje spierpijn hadden voordat we aan deze zware beklimming begonnen.

Na dit avondtuur zijn we even een kijkje gaan nemen bij de Waitomo caves, maar helaas konden we het blackwater raften niet meer boeken. Dus dat staat nu voor volgende week op de planning. Om in Waitomo te komen, kan je de forgotten world highway nemen. Dat is een soort reuzenslalom met een auto door...je raad het al...een prachtige omgeving. Sorry bijna al het landschap is mooi hier in NZ.

Nu even een weekje (tot komende maandag) relaxen in Whakatane. Terwijl Jim aan het werk is, zit ik hier in de villa van degene die op vakantie is. Niet dat het ideaal is, het strand is een dikke vijf minuten lopen, dubbele vaatwasser (twee keer een knopje indrukken als je de vaat wil doen), beide badkamers hebben geen badkuip, wel een spa-pool in de tuin, maar de buren hebben een zwembad en hij heeft wel een zeilboot, een speedboot en een normale boot, maar we mogen alleen maar van de kayaks gebruik maken. En dan zeggen ze dat NZ duur is...een week in een villa voor nul euro.

Dit weekend staat er een reisje naar de east cape op de planning. De plek op aarde waar als eerste de zon opkomt. Vervolgens verlaten we dinsdag Whakatane, gaan we woensdag blackwater raften in de Waitomo caves en vertrekken we donderdag naar het Zuidereiland.
Weer genoeg te doen de komende tijd. En geloof het of niet, maar ze zeggen dat het Zuidereiland nog mooier is dan het Noordereiland dus in het volgende verslag waarschijnlijk nog meer mooie, prachtige en geweldige superlatieven.

Voor degene die zich overigens afvragen wanneer ik weer eens een keer terug kom of hoe lang ik nog weg blijf. Als ik nu een gokje moet wagen, is het ergens na mijn verjaardag en voordat ik een heel jaar weg ben. Maar het blijft een gok. Ik zal de komende maand overigens opnieuw niet al te vaak over internet kunnen beschikken, maar zodra het kan zal ik weer wat van me laten horen.